Lief lachen naar Helga voor een extra stuk tiramisu

Vorig jaar ben ik met CYCLOsportive op uitnodiging van IDM Südtirol gaan bikepacken in Zuid-Tirol. Er werd mij direct iets duidelijk, dit moet ik delen met zoveel mogelijk andere avonturiers. En zo stond er dit jaar de eerste Expeditie Zuid Tirol op het programma. Een heel mooi en zwaar avontuur in de Dolomieten. Met start en finish in Innsbruck, trokken we vier dagen door de bergen en sliepen op 2300 meter hoogte in berghutten. We moesten stukken lopen, omdat het te steil omhoog of omlaag ging. Overwonnen materiaalpech, maar hadden boven alles heel erg veel lol! Het relaas van dag twee.

Tekst & beeld: Gerrit Vermeulen

Met slechts vier minuten water ben ik ruim op tijd weer beneden voor het diner.

Als ik mijn ogen open, prikt het zonlicht al door een kier in de wit-rood-geruite gordijnen. Wanneer ik de gordijnen verder open zie ik verse sneeuw liggen op de toppen van de bergen om het Pfitscherjochhaus. Snel pak ik mijn camera en doe het raam open, brrrrrrrr. HET IS KOUD! Nogal logisch, we hebben de nacht doorgebracht op ruim 2.000 meter hoogte, het is nog vroeg in de ochtend en het heeft gesneeuwd!

Toen Rick een dag eerder bij aankomst het kleine bergmeertje naast de berghut zag, begonnen zijn ogen te glinsteren. “Dat wordt een frisse duik morgen”, waren zijn woorden. Na een nacht slapen en de sneeuw die is gevallen, is hij iets minder enthousiast. “Toch maar gewoon gedoucht vanmorgen.”

Voor de tweede dag in hetzelfde smerig kloffie

Na het ontbijt stappen we de ruimte in waar we onze fietsen gestald hebben. Het woord stal komt in mij op als ik de deur open. Een dag eerder zijn we door de koeienstront gereden. Die geur komt mij tegemoet. De fietsen hebben we niet schoongemaakt en ook onze kleren vertonen nog sporen van het avontuur van een dag eerder. De berghut op de Pfitscherjoch voldoet prima, maar een wasservice ontbreekt. Vier dagen fietsen betekent twee setjes aan fietskleding. En niet wassen houdt in dat we twee dagen achter elkaar hetzelfde kloffie aan moeten trekken. Lekker hoor! Alle tassen worden weer vastgesjord en we zijn klaar om te vertrekken.

Heerlijk relaxed fietsen door het Pustertal

De route brengt ons vooral in dalen lijn naar het Pfitschertal. Het uitzicht op de ons omringende bergen is prachtig. In vergelijking met de andere dagen van onze Expeditie Zuid Tirol, rijden we vandaag relatief weinig over onverharde wegen. Maar na al dat geklauter en gesjouw op dag één is dat geen straf. Noem het een beloning voor het harde werken een dag eerder. Op dag twee van onze bike packing trip door Zuid-Tirol ligt onze eindbestemming wederom op grote hoogte. We overnachten in de Dürrensteinhütte op ruim 2.000 meter hoogte. Het laatste deel van de rit zal er flink geklommen moeten worden. Maar tot aan de slotklim fietsen we over rustige fietspaden door het Pustertal. Het pad gaat glooiend door de vallei. Iedereen kan genieten en niemand hoeft hier af te zien.

Op een strandfiets door de bergen

Halverwege zoeken we een plek om te lunchen. De keus valt op restaurant Zur Brücke in Mittewald. We gaan in ons smerige fietskloffie aan een tafel zitten. Geen probleem! En genieten van een heerlijke lunch. Echt, volgens mij is het onmogelijk om slecht te eten in Italië! Als we het restaurant verlaten loop ik twee vriendelijk bejaarde Duitsers tegen het lijf. Krasse knarren, ik vraag niet naar hun leeftijd. Maar ze hadden mijn vader kunnen zijn. De mannen vragen waar we heen gaan fietsen. Ik leg uit dat we van Innsbruck naar Innsbruck fietsen en dat met een omweg doen via de Dolomieten in Zuid-Tirol. En ook nog eens deels over onverharde wegen. Er wordt goedkeurend geknikt door de heren. De wenkbrauwen worden in een frons getrokken als ze mijn fiets bekijken. “Welche Reifen gibt es auf Ihrem Fahrrad?” Ik vertel ze dat dat strandbanden zijn, waarmee ik in Nederland strandraces fiets. “Oh? Und Sie radeln damit auf Schotterpisten durch die Berge?” De andere deelnemers aan de bike packing trip fietsen allemaal op banden met profiel. Strandbanden zijn haast zonder profiel. In mijn beste Duits geef ik toe dat het wellicht niet de beste keus was om met deze setting op pad te gaan. Maar het gaat (net aan). De vriendelijke Duitsers zijn zelf op weg van München naar Venetië. RESPECT! En auf wiedersehen.

Hongerklop op weg naar de Dürrensteinhütte

Wij vervolgen onze weg naar Bruneck. Daar krijgen we stadsgravel voorgeschoteld. Door een park met een aantal tunnels bereiken we de andere kant van dit leuke stadje in Zuid-Tirol. Staatsbosbeheer van Italië is hier flink bezig. Een paar keer moeten we van de fiets af om ons een weg te banen over de enorme boomstammen. Na Bruneck is het niet ver meer naar de voet van de slotklim naar de Dürrensteinhütte. Vlak voor Villabassa buigen we rechtsaf en beginnen we aan de klim. Klimmen doet ieder in zijn eigen tempo. Ik zie Rick, Klaas en Pascal dan ook al snel wegrijden. Ik blijf bij Bob. Maar al snel merk ik dat ik een klassieke fout heb gemaakt. Te weinig en te onregelmatig gegeten, met een hongerklop tot gevolg. Ik check mijn voorraad aan repen en gels. Oei, dat gaat lastig worden. Ik prop snel wat te eten in mijn mond, maar het is niet genoeg. De benen blijven slap. Bob heeft gelukkig een paar repen voor mij. Ik kom over de hongerklop heen en fiets samen met Bob verder. De klim is 14 kilometer lang en op 3 km van de top volgt er een steil stuk van ongeveer één km lang met een stijgingspercentage van 14%. Stapvoets en zwalkend over de weg fietsen we door. Een kilometer lijkt wel 3 kilometer te duren.

Helga is streng, vier minuten douchen op tijd zijn voor het eten!

De zon begint achter de bergen te zakken en het koelt snel af. Nog een paar kilometer. Na de steile kilometer worden we de laatste 2 kilometer beloond met een prachtige gravelweg. Om ons heen stilte. Of nee, toch niet. Alleen het geluid van koebellen doorbreekt de rust. Het is een prachtig rustgevend geluid. Voor ons doemt de Dürrensteinhütte op. Weer een dag overleefd. Nog twee te gaan. Als we de berghut betreden, zien Bob en ik de rest van de groep al aan een tafel zitten. Nog in fietskleding. “Ik ga eerst douchen voordat ik ga eten, ik heb het ijskoud”, zeg ik tegen Pascal. Hij antwoord dat dat niet gaat lukken. We moeten van uitbaatster Helga eerst met alle bezoekers van de hut tegelijkertijd om 19.00 uur eten. Ben je niet op tijd in de eetzaal, dan is er ook geen eten. Als ik Helga lief aankijk en zeg dat ik voor het eten eerst wil douchen, krijg ik een hard NEIN te horen. Maar na aandringen geeft ze mij toch een douchemuntje. Met slechts vier minuten water ben ik ruim op tijd weer beneden voor het diner.

Helga kijkt mij verbaasd aan en vraagt of ik nu al gedoucht heb. “Met de bazin valt niet te spotten, ik ben snel onder de douche doorgelopen. Het dreigement van geen eten doet wonderen”, probeer ik grappig te zijn in mijn beste Duits… Helga moet lachen, het ijs is gebroken. Het levert mij zelfs een extra tiramisu op als de desserts worden opgediend. Met een volle maag duiken we ons bed in. Dag drie wordt een pittige dag met 112 kilometer en 2.900 hoogtemeters!!

• heb je deel 1 van ons avontuur gemist: lees het hier

Volgend jaar gaan we weer op expeditie naar Zuid-Tirol. Als jij enthousiast wordt van onze avonturen, schrijf je dan snel in voor Expeditie Zuid-Tirol 2022. Er is plek voor 6 deelnemers. Met twee begeleiders zullen we de reis van CYCLOsportive in goede banen leiden!