Het hele lijf zegt: STOPPEN! Maar we gaan fietsend naar Innsbruck
Vorig jaar ben ik met CYCLOsportive op uitnodiging van IDM Südtirol gaan bikepacken in Zuid-Tirol. Er werd mij direct iets duidelijk, dit moet ik delen met zoveel mogelijk andere avonturiers. En zo stond er dit jaar de eerste Expeditie Zuid-Tirol op het programma. Een heel mooi en zwaar avontuur in de Dolomieten. Met start en finish in Innsbruck, trokken we vier dagen door de bergen en sliepen op 2300 meter hoogte in berghutten. We moesten stukken lopen, omdat het te steil omhoog of omlaag ging. Overwonnen materiaalpech, maar hadden boven alles heel erg veel lol! Het relaas van dag vier.
Tekst & beeld: Gerrit Vermeulen
De afdaling is steil en mijn remmen gillen het uit. Niet van plezier.
Aan alle mooie avonturen komt een einde, zo ook aan Expeditie Zuid-Tirol. Na twee dagen overnacht te hebben in berghutten op ruim 2.000 meter hoogte, worden we nu wakker in Hotel Sachsenklemme. We hebben niets te klagen gehad in het Pfitscherjochhaus en in de Dürrensteihütte. Deze berghutten zijn basic, maar van alle noodzakelijke gemakken voorzien (douche, toilet, restaurant, bed). Maar overnachten in Hotel Sachsenklemme in Fortezza is andere koek. Toch ook wel lekker om na de berghutten iets meer luxe te ervaren. En we hebben het verdiend. We staan aan het begin van dag vier. We hebben inmiddels ruim 300 kilometer en bijna 6.000 hoogtemeters achter ons liggen. Nog één dag knallen en we zijn weer in Hotel Penz West in Innsbruck.
Het lijf zegt: stoppen!
Tijdens het diner een dag eerder is gebleken dat de Expeditie zijn tol begint te eisen. Bob geeft aan dat hij niet verder meer wil/kan. Het lijf is leeg en de moraal tot beneden het vriespunt gezakt. De problemen aan zijn fiets zijn daar voor een groot deel debet aan. Al geeft hij zelf ook toe de Expeditie Zuid-Tirol onderschat te hebben. Dit bike packing avontuur is voor zeer goed getrainde bikkels. En nu wil ik zeker niet zeggen dat Bob geen zeer goed getrainde bikkel is. Hij is goed getraind en mentaal ijzersterk. Maar hij is nogal wat tegengekomen de laatste dagen. Je kan gerust zeggen dat hij alle pech op zich heeft genomen. Werd er gevallen? Bob lag erbij. Was er materiaalpech? Dan was dat aan de fiets van Bob. En toch bleef deze sterke kerel doorvechten. Respect! Maar er komt een moment dat lichaam en geest het eens zijn met elkaar. STOPPEN!
We gaan fietsend naar Innsbruck
Bob wil eigenlijk met de trein naar Innsbruck. Maar zo zijn we niet getrouwd bij CYCLOsportive. We zijn dit avontuur met zijn allen aangegaan en we zullen het met zijn allen afmaken. Ik geef Bob een aantal mogelijkheden. 1 we stappen samen in de trein en fietsen de laatste 40 km naar Innsbruck. 2 we halen een zware gravelklim uit de route en fietsen samen de alternatieve route naar Innsbruck. 3 we fietsen naar het treinstation van Fortezza en zetten Bob op de trein naar Innsbruck. Maar fietsend in Innsbruck aankomen is natuurlijk het mooiste einde van onze Expeditie Zuid-Tirol. Na een nacht slapen, heeft Bob een keuze gemaakt. Het wordt optie 2. Bikkel!
De keuze van Bob betekend wel dat de groep in twee gesplitst wordt. Pascal, Rick en Klaas-Jan gaan voor de route over de Brenner Grenzkamm. Bob en ik laten die links liggen. Het scheelt ons heel wat hoogte- en onverharde meters. Voor het lijf en de fiets van Bob de beste keuze. Tot aan de Brenner Grenzkamm kunnen we met de complete groep fietsen. De route gaat over een rustig fietspad met uitzicht op de Brennerpas. Geen verkeerd uitzicht. Als er geroepen wordt dat ook deze route weer zeer fraai is, roep ik terug dat we hier op de tweede dag van onze reis ook al gefietst hebben. “Huh? Meen je dat?” Jazeker, alleen toen hadden we de bergen in onze rug. “Verrek je hebt gelijk!”
Smeren voor de kerk
Vlak na Vipiteno scheiden onze wegen. Daarom besluiten we in het centrum van dit gezellige stadje een kop koffie te drinken. Het stadje is het bezoeken meer dan waard. Het historische centrum is prachtig en de terrassen zitten gezellig vol. En uiteraard is de koffie meer dan goed. We zijn immers in Italië! Bij het verlaten van het terras, valt mijn oog op een deelnemer van de reis (ik zal zijn naam niet noemen). Na een aantal dagen in de wildernis te hebben vertoefd, is er van enige gene blijkbaar geen sprake meer. Vier dagen fietsen, het doet iets met lijf en geest. Met name de omgeving van de bibs heeft zwaar te lijden. Chamoise creme is de oplossing om dit deel van het lichaam enigszins te verzorgen en te ontzien. Maar om de bibs met deze creme, midden in een volle winkelstraat, tegen een kerk aan, uitgebreid met de hand in de broek, te gaan verzorgen, gaat iets te ver ;-). De naamloze deelnemer nam gelukkig nog net de moeite om met zijn rug naar het winkelende publiek te gaan staan.
Negen kilometer afdalen naar Oostenrijk
Na deze smeer-scene kunnen we weer op pad. Het eerder genoemde drietal richting de Brenner Grenzkamm en Bob en ik rijden rustig richting Brenner. De route is niet zwaar en gaat tot aan de grens in stijgende lijn over een rustig fietspad. Zo nu en dan verlaten we de weg om toch nog even een stukje gravel te pakken. Zodra ik het grind onder mijn banden hoor knisperen, is de hoofdweg gelijk ver weg. Wat is het toch heerlijk om weg te zijn van de drukte! Bij Brenner genieten Bob en ik van een bord pasta om daarna aan een lange afdaling te beginnen. Ruim 9 kilometer hoeven we geen meter te trappen. Ook weleens lekker na al die gruwelijke hoogtemeters van de afgelopen dagen. Bij Stafflach duiken we onder de spoorlijn door en bereiken we weer een prachtige gravelweg. Hier is het genieten! De afdaling was fijn, maar wel druk met motoren, auto’s en vrachtverkeer. Op de gravelweg zijn we weer alleen.
Mijn remmen gillen het uit
Als we in Mühlbachl arriveren, hebben we al bijna 60 kilometer afgelegd. Nog maar 25 kilometer te gaan en dan zijn we weer terug waar we ons avontuur begonnen: Innsbruck. Het fenijn zit ook vandaag weer in de staart. Vanuit Mühlbachl stijgen we over een afstand van slechts een paar kilometer van 1.000 naar 1.220 meter hoogte. In het begin van de klim fietsen we nog over asfalt. Fijn zou je misschien denken, het asfalt gaat hier echter loodrecht de lucht in. We kunnen blijven fietsen, maar het gaat zwalkend over de weg naar boven. Bijna boven houdt het asfalt op en de laatste paar honderd meter mogen we weer genieten van een onverharde weg. Om de top te bereiken negeren Bob en ik een bord wat aangeeft dat de top niet te bereiken is vanwege wegwerkzaamheden. We stoempen door, omdraaien en terug is geen optie. In het bos stuiten we inderdaad op een grote graafmachine. Achter de graafmachine vers, strakgetrokken gravel. Onze banden trekken een spoor in het zojuist vernieuwde wegdek. Het lijkt de wegwerkers niet te deren. De afdaling is steil en mijn remmen gillen het uit. Niet van plezier, het einde van mijn remmen is nabij. Gelukkig houden ze het deze afdaling nog vol. Zo vlak voor Innsbruck wil ik eigenlijk niet nog mijn remmen vervangen. Voor de zekerheid check ik toch even mijn remmen. Haal mijn voorwiel uit de vork en raak de remschijf even aan. AU! Die is heet! Ik had het kunnen weten natuurlijk. Gelukkig zie ik dat de remblokken nog wel even meegaan.
We made it!
Nog even en we kunnen zeggen dat we finisher zijn van Expeditie Zuid-Tirol! In dalende lijn vervolgen we onze weg. Het steile en lange klimwerk ligt achter ons. Op één van de kleine klimmetjes vlak voor Innsbruck worden we nog ingehaald door een ouder echtpaar. Ze spreken hun waardering en respect uit voor onze fietsen vol bepakking en excuseren zich voor hun elektrische fietsen. In volle afdaling knallen we Innsbruck binnen. Blij, moe en voldaan fietsen we naar Hotel Penz West. Wat een gelukzalig gevoel als ik onder de douche sta! Een paar uur later arriveren ook Pascal, Rick en Klaas-Jan. De Brenner Grenzkamm was een killer van een klim en idem dito afdaling. Maar ook zij hebben genoten. We made it!
• Lees hier de eerder verschenen reportages over dag één, dag twee en dag drie.
Volgend jaar gaan we weer op expeditie naar Zuid-Tirol. Als jij enthousiast wordt van onze avonturen, schrijf je dan snel in voor Expeditie Zuid-Tirol 2022. Er is plek voor 6 deelnemers. Met twee begeleiders zullen we de reis van CYCLOsportive in goede banen leiden!
